Onbezorgde moeder

Ik ben een onbezorgde moeder. Als ik Jef van de crèche haal met de tandafdrukken van een ander kind op zijn wang, vraag ik zelfs niet wie hem gebeten heeft. Dat zouden die mama’s van sommige van de Italiaanse kinderen die ik op de lagere school in de klas had, wel anders gedaan hebben. Die verschenen op de speelplaats, (potige vrouwmensen met een snor en spierballen van het deeg te kneden) in vuur en vlam over het onrecht dat jij hun dochter had aangedaan. Voor je het wist hadden ze je bij je haren en sleepten ze je naar het respectievelijke kreng om je excuses aan te bieden en op het hoofd van je moeder te zweren dat je het nooit meer zou doen. Als zo’n woeste ma de schoolpoort binnen kwam stormen, deed je ‘t in je broek, zelfs al had je helemaal niets gedaan. Want je wist dat je er alleen voor stond. Want jij had natuurlijk van die onverstoorbare ouders (type mezelf) die eerst vroegen of jij iets misgedaan had. Die hoogstens eens gingen praten met de directie na de schooluren. (Wat een vergissing!!! Alsof de directie aan jouw kant stond!)