Jef kruipt (2)

Tot voor kort waren de ergste verwondingen die Jef opliep die paar onhandige krassen op zijn wangen als mama weer te veel dagen zijn nagels niet geknipt had. Maar sinds hij kruipt, is hij razendsnel kennis aan het maken met de harde realiteit. In een paar dagen tijd is hij van het bed getuimeld terwijl zijn vader naar een body zocht, met zijn wenkbrouw tegen een plint aangesmakt na een slippartij op de natte badkamervloer toen hij zijn badende zus ging bezoeken, op zijn kin gevallen bij een zoveelste poging de trap op te klimmen, en zonder duidelijke aanleiding plat op de grond gevallen zodat hij zijn lip heeft opengebeten. De baby zit vol bulten en blauwe plekken. Mama vreest dat ze één van dees een maatschappelijk assistent over de vloer zal krijgen.

Veel erger dan al die ongelukken zijn de reacties die zijn valpartijen uitlokken. Waar mama een paar weken geleden bezorgd toegesneld kwam, komt zij nu op haar gemak eens kijken. “Allé Jef, wat doet ge nu?!” of  “Jefke toch, de vloer is nat hier, dat is gevaarlijk.” Sinds de baby zich autonoom voortbeweegt en vol van zichzelf de Vasco da Gama uithangt, lijken al die gevaren waar mama hem angstig voor beschermde, nu ineens zijn eigen schuld. 

Heeft iemand het manneke misschien een handleiding meegegeven voor het zich verplaatsen in de materiele wereld? (Iets dat hoog is, is iets waar je van naar beneden kan vallen. Dat soort zaken.) Heeft het ventje een spoedcursus fysica gekregen waardoor hij nu kan begrijpen wat het effect is van water op tegels? Of is moeder een beetje nijdig omdat haar prinsje niet meer bij haar op de schoot wil?