Een zware dagtaak (2)

Het is 5u46 als Jef zo hard begint te brullen dat het gevaar dat hij Ona wakkermaakt acuut wordt. Mama ziet dat op ons weather station annex klok, een lichtbaken in onze kamer (reclamebord op time square-gewijs) dat de hele nacht, zonder mededogen en in grote letters afficheert hoe walgeljk vroeg en walgelijk laat het is*. Papa is vrééselijk moe of hij doet heel goed alsof (of allebei). Niets is zo irritant als zelf uit bed moeten als er een andere capabele volwassene langs je ligt te snurken.
Mama doet haar best om het Jef niet kwalijk te nemen, maar probeer die tut toch een paar keer terug in zijn mondje te friemelen. Hij schudt razendsnel heen en weer, hij weet natuurlijk wat mama probeert. Hij weet nog beter wat hij zelf wil. Als hij bij haar op de arm zit, graait hij de tut uit haar hand en plopt die terug tussen zijn lippen. Hij lacht naar haar, begint in zijn handen te klappen.
En dan zit ze daar mooi, om zes uur ’s ochtends met een klaarwakkere baby. Jef laat het slechte humeur van zijn moeder niet aan zijn hart komen. Hij schuifelt de gang op en neer, lachend en kirrend alsof hij op een kermisattractie zit. Mama maakt van de nood een deugd en plooit onderbroekjes, zoekt sokjes bijeen. Bedenkt ondertussen allerlei vreselijke straffen voor papa. Mama probeert positief te zijn en bedenkt dat ze vandaag tenminste tijd zat zal hebben, niet zal hoeven te rennen.
Dat denkt ze nu omdat ze nog niet weet dat ze straks, net als ze met Jef en Ona aan de deur staat (helemaal aangekleed en bejast en gesjaald) Jef van die rode kakoogjes zal krijgen, en dat zijn bevallige zus, terwijl mama lagen winterkledij uitpakt om Jef’s plakkaka zo snel mogelijk te evacueren (kwestie van dat bodietje niet te moeten wisselen, want dan zijn we nog even bezig), "KAKA!!" zal roepen.en met die snelheid die ze enkel tentoonspreidt op de minst aangewezen momenten het potje zal pakken, haar broek omlaag doen en een hoopje plaatsen van volwassen formaat, vervolgens razendsnel weer opstaan en met haar broek op de enkels en een vuile poep naar het hoopje geplooide was strompelen op zoek naar een onderbroek voor poppemie. Dit alles terwijl het kantelend potje achter haar definitief omvervalt.
Het is triest maar waar: op dat moment zal al de rust van die zo vroeg begonnen ochtend (muësli met vers fruit en yoghurt, het half uur dat Ona gehad heeft om zichzelf aan te kleden, het voetbal voor amateurs dat Jef met een verpletterende 7-83 score gewonnen heeft) verloren gaan. Mama zal een resem heel child-unfriendly vloeken door de kamer sturen. Ona zal geschrokken naar de WC schuifelen en verzoenend aan komen stappen met een stukje wc-papier. Jef zal zich een breuk lachen.

*Walgelijk vroeg is: Wat?! Is ie nu al wakker?! Walgelijk laat is: opgestaan om de oudste terug in slaap te sussen na een nachtmerrie, zelf in slaap gesukkeld, wakker geworden met een tintelende arm, heel voorzichtig het hoofdje van je voorarm getild, geruisloos de kamer uitgeslopen, je andere helft naar zijn kant van het bed geduwd, en net toen je al weg lag te soezen, dat zachte gepruttel van Jef gehoord, voorbode van de sirene en weten dat je nog drie minuten hebt voor hij de volumeknop openzet. Je hoofd opheffen en het weather station dat zegt: 5:00, 5:00, 5:01. Dat is walgelijk laat.