Als ik Ona ga halen in de crèche, komt ze al roepend op mij toegelopen. “Marc komt bij ons spelen!” Marc voegt zich lachend bij Ona en zegt tegen de juf: “Ik ga bij Ona spelen!” Dat hebben ze mooi geregeld, die twee. Ik zeg hen dat ze Marc niet zomaar mee naar huis kunnen nemen, dat ze zijn mama moeten vragen of dat wel kan. Vandaag dus niet, misschien een andere dag. Maar de twee hartsvrienden horen niets van wat ik zeg. Ze springen op en neer en roepen “wij willen pannekoeken*!”.
Op dat moment komt Marcs moeder de speelplaats van de crèche opgestapt. Ik lach verontschuldigend naar haar om duidelijk te maken dat ik het niet ben die haar zoon vanalles beloofd heeft. “Ze hebben plannen gemaakt.”
We zijn in het tijdperk van de vriendjes en vriendinnetjes beland. Ze vallen sneller in en uit de gratie dan de onderdanen van de Queen of Hearts**, maar de wereld draait om hen. Het grootste compliment dat je tegenwoordig van Ona kan krijgen, is te horen dat je haar vriendin bent. (Mama heeft die eer niet, mama hoort thuis in een categorie die een beetje lijkt op die van de dingen die er altijd zijn, bij de hand en nodig, type ijskast, bed, ...) “Marc is mijn vriend. Jef is mijn vriend” (betekent véél meer dan: “Jef is mijn broertje.”) “De pony die Artiest heet***, is mijn vriend. Margarita de koe is mijn vriendin****.” Het is een lofzang in éen woord samengebald.
Vooraan in de vriendenrangschikking staat Marc, een wakkere jongeman die meer dan opgewassen is tegen onze flamboyante dochter (je voelt me aankomen). Waar Marc gaat, wil Ona gaan, en vice versa. Wat Marc doet, wil Ona doen, en vice versa. Wat Marc heeft, wil Ona hebben, en vice versa. En hier zijn we terechtgekomen bij die flinterdunne grens tussen haat en liefde. Een lieflijk tafereel kan plots omslaan in een drama. Want als er iets heiliger is dan alles, heiliger zelfs dan een Vriend, dan is het wel Poppemie. En uiteraard wil Marc met Poppemie spelen, en niet met al die andere poppen die Ona heeft. En als Ona Poppemie niet geeft, dan rukt hij de pop wel uit haar handen en loopt dan snel zo mogelijk weg. En wat dan volgt: wederzijds gestamp, getrek en gestoot, en trommelvliesperforerend gekrijs.
Wij, theedrinkende moeders, staan dan maar weer op om de vechtende aartsvijanden uit elkaar te halen.
*Sinds ik pannekoeken gemaakt heb voor een vriendinnetje dat we op bezoek hadden, hoort pannekoeken bij komen spelen. Ona nodigt al haar vriendjes uit om pannekoeken te eten bij ons thuis.
**”Off with her head!”, Alice in Wonderland
*** Echt waar
**** Dat ook
:-)
ResponderEliminar