Guerillaoorlog

Sinds Ona groot genoeg is om haar bord over de rand van de tafel te stoten, voert ze op haar eentje een guerrillaoorlog die het Terreurbewind (Papa en Mama) heeft afgepeigerd, zware interne onenigheid gezaaid en de ouderlijke macht gevaarlijk aan het wankelen heeft gebracht. Het Terreurbewind dicteert de wet nochtans met ijzeren hand. “Wie niet eet gaat in bed” (zonder dessert, zonder Dora, en zonder een verhaaltje voor het slapengaan). Jarenlange consistentie heeft van Ona een kind gemaakt dat alles eet en op voorbeeldige wijze, zolang we het hebben over buitenshuis eten (restaurants, bij vriendjes thuis en op school). Thuis gaat de strijd voort en legt ze meer resistentie aan de dag dan een ziekenhuisbacterie. (Ik vrees dat mama en papa na zoveel koppigheid een koekje van eigen deeg geserveerd krijgen.)   

Onze twee-en-een-half-jarige wisselt vaker van strategie dan de doorsnee 6-jarige van hello kitty outfit*. Ik noem er maar een paar:

-Precisiebombardementen: warme soep in de décolleté van mama, natte courgette op de mat,  cous-cousregen over het wasrek met de propere was. Zeer efficient als mama een zware dag heeft gehad op het werk.

-Tergende traagheid: een soort van Chinese marteling waarbij het erom gaat zo traag mogelijk te eten opdat het Terreurbewind langzaam maar zeker die gezellige rest van de avond weg ziet tikken. Geweldige tactiek om mama en papa aan het kibbelen te krijgen.

-Kauwgomtactiek: tot twee uur toe kauwen van dezelfde hap kip, en als het Terreurbewind over durft te gaan tot dreigementen, opzichtig kokhalzen met het platgekauwde hapje op de lippen. Absolute winner als er grootouders in de buurt zijn.

-Buikpijn (juist, die oude klassieker)

-On/Off: zeggen dat ze niet meer wil eten, maar als je haar slabbetje uitdoet hartverscheurend beginnen te roepen dat ze wil eten, zodat al je buren weten dat je je eigen vlees en bloed naar bed stuurt met een lege maag. Als je haar terug naar de tafel brengt weer heel rustig zeggen dat ze niet wil eten, enzovoort totdat iedereen totaal overstuur naar bed gaat.

-Last but not least, ik noem deze De Andere Wang: zeggen dat ze niet meer wil eten, dat ze wil gaan slapen, en als ze ’s morgens bij het ontbijt hetzelfde bord voorgeschoteld krijgt, het goedgemutst opeten. Meesterlijk! Tegen zo’n overwicht is zelfs het Terreurbewind niet opgewassen.

En als mama dan, met het gebruikelijk schuldgevoel, op haar oude pantoffels de donkere kamer binnensluipt en een kusje geeft aan het totaal in dromen verzonken schatje, zegt het in haar slaap: “ik wil Smarties”.

Wie kan daar tegen op?

*Heeft dat in België ook zo’n succes? Een poes met een dikke kop, for god’s sake. Klinkt hier trouwens als een arabisch scheldwoord: “chellow kietie”.