Een zware dagtaak

Ik zet mijn wekker om 6u15 zodat ik die drie keer kan afduwen. Drie keer is niet genoeg, maar het enige alternatief is de wekker nog vroeger zetten, en dat is deprimerend. Na de derde keer gooi ik mezelf uit bed (een beetje zoals een vis die uit zijn bokaal probeert te ontsnappen) om te vermijden dat ik terug slaap val. Ik lig wat te spartelen op de vloer, sta tenslotte op, pak de kleren die ik gisterenavond heb klaargelegd, was me kleed me aan en loop tegen het hek aan dat op de trap gemonteerd staat zodat de kinderen niet naar beneden vallen. In het halfdonker prul ik aan het kinderveilige slot, vloekend. "Klotepoort van mijn voeten" Het zou de eerste keer niet zijn dat ik het ding losstamp en het denderend naar beneden klettert. Maar dat soort toestanden zijn te vermijden. De kinderen slapen nog en dat wil ik nog even zo houden.  (Heb ik vermeld dat ik om 5u al op was voor het flesje van Jef? Toen heb ik ook al staan morrelen aan dat snertpoortje.) Boekentasjes maken. Gsm geladen? Vlug een boterham naar binnen proppen. Ona's ontbijt klaarzetten. En dan de hummeltjes wakker maken, maar eerst drie keer diep ademhalen. Ik doe mijn best om het stressmasker waarin mijn voorheen nog slaapslappe gezicht alweer vastgeklemd zit, los te krijgen. Kweste van de kinderen met een aangename glimlach te begroeten. Bless them, mijn lieve schatjes, ik verdien hen niet, ze worden lachend en babbelend wakker alsof elke dag een feest is en ze in het huis van pipi langkous wonen. Ik doe nochtans mijn best om dat geweldige humeur te verpesten. Ik laat hen niet uitspreken, niet dansen, niet kruipen, ze moeten hemdjes aan en luiers uit, pipi doen en trappen af en vlugger alstublieft en jasjes aan, de sjaal, de muts. De moto mag niet mee, poppemie ook niet. Ze mogen niet aan de stopcontacten likken en ze mogen NIET HUILEBALKEN omdat we de mickey mouse-regenlaarzen niet vinden en ze daarom niet in de plassen zullen kunnen stappen. "ONA!" roept het stressmasker "HET IS GENOEG GEWEEST!!!" Alsof zij (de oudste) de oorzaak is van deze rotochtend, en "Pas op met de paraplu, je steekt Jef nog een oog uit!"
Daarna voel ik me schuldig. (Klassieker) Vraag ik kusjes, gebukt onder het parapluutje dat Ona tergend laag over haar hoofdje geklemd houdt (paddestoelsgewijs, een paraplu met beentjes). Geduldig kusje krijg ik dan van haar. Jef lacht met de druppels die op zijn gezicht vallen, hij trekt zijn tulband los. (Heb ik vermeld dat het carnaval is en de kinderen verkleed naar de crèche moeten?)
Al dat gehaast om weer voor de gesloten deur van de crèche te staan. (Dat zullen ze me later verwijten, als ik oud en weerloos ben en we op een gezellige avond met vrienden oude koeien uit de sloot hijsen: Ons ma maar jagen alsof de hele klas op ons zat te wachten en als we dan aan de crèche kwamen was die nog gesloten!! ). Haha.
Enfin, terug naar het hier en nu. Ik dwing een vriendelijke glimlach op mijn gezicht voor de juf die goedgemutst en ontspannen komt aangewandeld. Drop de kinderen, zwier jasjes en tasjes naar de respectievelijke kapstokjes, roep instructies in verband met medicatie naar Jefs juf, en storm dan handkusjes werpend naar buiten. Vandaag kan ik de trein echt niet missen.
Ons klein stationneke is één modderpoel. Ik parkeer de auto op het laatste moddervrije plekje en trippel-ren met opgeheven broekspijpen naar het perron in een poging om niet helemaal onder het slijk te hangen én toch de trein te halen. Ik haal die, net.

Heb ik de auto gesloten?

De rest van de dag is gemakkelijk. Trein tot Barcelona. Metro. Reglement opstellen voor het volgend evenement dat we organiseren. Planning opstellen tot juli. Koffie met Raquel. Vergadering met Rafa. Trein terug, kinderen ophalen, spelen, voeden, baden en in bed steken:  piece of cake!