Een paar maanden geleden heeft Ona van haar peter een boek van Toon Tellegen gekregen. Het is nog moeilijk voor haar, maar omdat ik het zelf zo grappig vind, lees ik er toch vaak uit voor. We lezen dan telkens hetzelfde verhaal. Een verhaal over een eekhoorn die midden in de nacht wakker wordt van een geluid aan zijn deur. Het is Ona’s enige boek zonder prenten. En het enige boek waarbij ze niet ongeduldig de bladzijden in mijn plaats omslaat. Ik stel me voor dat het verhaal voor haar een soort onverstaanbaar gedicht is waarin ze steeds meer ankerpunten vindt. Eilanden in het verhaal die ze begrijpt en die naar elkaar toegroeien.
Ona staat op het ritueel. Ik laat me regisseren. We moeten beiden aan het hoofdeind van haar bed zitten. Zij moet nog wat met haar poep schuifelen voor zij goed zit en mij kan aangeven waar precies mijn plekje is. “Kom hier zitten mama. Nee, meer naar hier. Zeg! Je duwt me plat...” Als we dan eindelijk goed zitten, Ona in mijn oksel en het boek open op altijd datzelfde eerste verhaal van de bundel, dan vraag ik haar: zullen we beginnen? Ze knikt tuttend ja en ik steek van wal, op het tempo van een oude veerpont. Woord voor woord, wandelen we door de tekst als door een kamer waarin je alle dingen kent maar toch opnieuw bekijkt. Mijn dochter en ik, wij rekken de tijd.
Prachtig Ingrid
ResponderEliminar