Een kind krijgen verandert stiekem dingen

Een kind krijgen verandert stiekem dingen die je in je hormonenverzadigde zaligheid niet opmerkt en pas veel later in de mot krijgt. Eerst was je iemand, en nu ben je plots de moeder van iemand. Ik kreeg pas door wat dat betekent toen ik naar de babymassage begon te gaan. Ona was toen 1 maand oud. Ik zat nog in de piek van de symbiose met mijn eerstgeborene. Ze was dan wel uit mijn buik gekomen, maar ze hing bijna altijd aan me. Ik vond het zelfs spijtig om haar in de wieg te leggen als ze sliep.

Babymassage is, ondanks de misleidende naam, groepstherapie voor jonge moeders. Sommige baby’s laten zich gelukzalig doen, andere lijken er niets te van te merken en slapen door de hele massagesessie, welke trucjes mama ook probeert om haar kleintje tot bewustzijn te dwingen. Maar er zijn er ook baby’s die een uur lang proberen te ontsnappen aan de massageolieklieder en het gekneed en geaai. Wie nog niet goed genoeg te been is om aan mama’s pollen te ontkomen, blijft hardnekkig brullen tot mama de moed laat zakken en de kleine aan de borst legt. Er wordt daar door de band meer geborstvoed dan gemasseerd. Wat ik bedoelde: dat de massageles niet voor de kinderen wordt georganiseerd.

In die massagesessies, waarin ik voor het eerst het gevoel kreeg dat er leven was buiten ons nieuwe nest, en daar ook weer zin in kreeg, merkte ik iets vreemds op. Alhoewel ik uitkeek naar de wekelijkse samenkomst om ongeremd al die frustraties te kunnen lossen die zelfs mijn man (toch ook pas vader) niet begreep, alhoewel deze moeders in recordtempo hartsvriendinnen werden waaraan ik alles durfde vertellen, kende ik hun naam niet. Ik kende hen en zij mij als “de moeder van”.

Daar is sindsdien niet zoveel aan veranderd. Ik maak nu deel uit van een groot netwerk van moeders en vaders van, die mij ongetwijfeld als Ingrid (Ona) in hun gsm hebben staan. We kennen elkaars kinderen van toen ze nog zooooo klein waren, we weten hoe lang de bevallingen geduurd hebben, over welke kinderdagverblijven ze getwijfeld hebben, de homeopaten die ze raadplegen en de strategieën de ze gebruiken om de kinderen te doen eten/slapen. Maar als we al iets weten over elkaars beroepsleven, passies en vorige levens dan is dat geheel toevallig en zijn onze oververzadigde breinen dat alweer vergeten.

Ach. Het geeft niet als één van de jonge ouders waar ik al uren mijn hart tegen gelucht heb, zich mijn naam niet herinnert, of denkt dat ik Duitse ben. We nemen zulke dingen niet persoonlijk op en doen lachend tegen elkaar alsof we binnen een jaar of twee ons oude leventje weer zullen recupereren.