Dienstverlening

Ik heb een nieuwe rittenkaart nodig voor de trein en stap af op de reeks automaten die in het station staan. Vlakbij staat iemand rond te drentelen met een fluogeelhesje van Renfe, zo’n medewerker met een vage assistentsfunctie die ze tegenwoordig in de stations neerzetten om de slechte dienstverlening te compenseren. Donkere huid, Indiaans aandoende trekken. Ik bedwing mijn latent racisme en ga naar de eerste automaat, vlakbij de man. Ik zet mijn “ik heb geen hulp nodig”-gezicht op.

Het toestel slikt mijn kaart niet. “Moet je het andere eens proberen”, zegt hij. “Oh? Ok”, zeg ik vriendelijk, maar ik denk dat ik dat zelf ook wel had kunnen bedenken. De andere automaat wil mijn kaart ook niet. “Steek je die wel goed?” Hij heeft gelijk. Voor ik het weet plukt hij mijn kaart uit het toestel en wrijft die tegen zijn trui. Daarna schuift hij de kaart opnieuw in de machine. De man staat in mijn gezicht te ademenen, maar draait zich discreet weg op het moment dat ik mijn code moet ingeven. Mijn betaling wordt aanvaard. “Ik vond het al vreemd dat de automaat geen biljet wou geven aan zo’n knappe meid.” Call me a sucker, maar zoiets mogen ze elke dag tegen me zeggen (wat spijtig genoeg niet het geval is) en dan word ik het nog niet moe. Ik beantwoord glimlachend een paar dwaze vragen (of ik van hier ben,….) en stap daarna content de trein op.