Een echte vent

Vorige week had ik mijn moeder op bezoek. Toen ik op een namiddag terugkwam van het werk trof ik Jef aan in de eerste korte broek van het jaar. Hij zag er ineens zo’n potig kereltje uit. Een gezonde eetlust (tomaten, kikkererwten, worst, banaan, koekjes en ga zo maar door) en zijn frenetische avonturendrang hebben van mijn frêle babietje een mini action man gemaakt. Wat een stel benen. Ik kan die, zelf als ik er op ga liggen (bijvoorbeeld om die verdomde luier aan te krijgen), met de beste wil van de wereld niet onder controle krijgen. Het is niet alleen een fysieke metamorfose, er hoort nu ook een hele nieuwe attitude bij. Jef weet weer een stuk beter wat hij wil. En niet wil. Het eten dat tot hiertoe gretig in de mond geharkt werd, wordt nu ongeduldig van de tafel gemept. (Gisteren wou hij van de hele salade enkel de olijven...) Boeken die geen geluiden maken of waarin niets losgetrokken kan worden, worden kordaat aan de kant gesmeten. 

Een echte vent durft ook zijn gevoelige kant te laten zien. Als mama Ona op de schoot neemt, tellen alle middelen om het moeder-dochter moment ongedaan te maken. Dan wordt er gesmeekt, aan de rok of broek getrokken, en als het nodig is compleet door het lint gegaan. Als mama Ona opzij zet, is hij meteen zijn charmante zelf weer. Een echte man weet correct gedrag te belonen.