Vandaag is zo’n dag waarop ik mijn humeur in mijn armen moeten dragen als een lastig kind dat nergens zin in heeft. Dat ik hoop dat het gebouw waarin ik werk ontoegankelijk wordt verklaard wegens één of ander levensbedreigend technisch defect. (t’Is lente, ik kan niet meer hopen op een alles verlammende sneeuwstorm.). Hoop dat mijn bazin de hele dag vergaderingen heeft en mijn collega’s weinig genoeg werk hebben om mij door de dag te leuteren.
No hay comentarios:
Publicar un comentario