Vandaag kregen we officieel bezoek. Vanaf 11u moesten we op onze plaats zijn en blijven tot de minister het gebouw weer verlaten had. Alle bureau’s moesten opgeruimd worden, overtollig papier weggestopt, want daar houdt hij niet van. Terwijl wij op onze stoel geplakt zaten, struinden departementshoofden zenuwachtig rond, hun hoofd telkens wegrukkend naar onverwachte geluiden die de belangrijke gast en zijn gevolg konden aankondigen.
Toen een gestaag aanzwellend geroezemoes definitief de minister aankondigde, stonden we spontaan op voor de delegatie stijve harken in slechzittende maatpakken (uitpuilende buiken, uitgezakte konten in scheefgezakte pilaren van lijven met vale visseogen). Het gezelschap werd afgesloten door een sleep anorexieke protocoldames en slaperige kabinetsmedewerkers.
En dan volgde een dwaze uitwisseling van onbenullige vragen, en onderling ge-emmer tussen de leden van de delegatie over de thema’s die wij in ons team aanpakken. Ondertussen vroegen mijn collega’s zich af waar ze hun handen moesten steken (gekruiste armen? op de rug? in de zij?). Ons departementshoofd deed een paar heldhaftige pogingen om een gesprek op gang te brengen, maar opeens was onze Gast alweer afscheid aan het nemen.
En zo stonden we daar dan uit te zwaaien, netjes op een rij, als waren we zijn onderdanen. Vanbuiten lachten we onze witste glimlach maar vanbinnen schrompelen onze vrolijke harten weg bij de muffe geur van zoveel oud kostuum.
No hay comentarios:
Publicar un comentario