Gisterennamiddag zaten we gezellig op het terras van mijn schoonouders te genieten van de eerste zomerse dag, toen de buurvrouw over het muurtje kwam kijken. Kijk eens wat ik hier heb, voor de kinderen. Een schildpadje, misschien 4cm doorsnee. (De buren hebben een vijver en een kolonie vruchtbare schildpadden, blijkt.) We besloten het diertje op ons terras te houden tot Ona opstond van haar middagdutje.
Het moeten de hormonen geweest zijn die die eerste warme lentedag door mijn lijf deed racen, of misschien was het wel een onvervulde meisjeswens die op een moment van totale ontspanning van mijn lippen sprong. Het geval is dat ik maar een minuut of tien nodig had van het aandoenlijk rondscharrelend wezentje, om te beslissen dat we het diertje zouden adopteren. Mijn schoonvader keek me verbaasd aan, maar ik was te blij met mijn eigen beslissing om er even bij stil te staan. Ona was dolgelukkig met haar schildpadje. Ze liet de kartonnen doos waarin we het voorlopig hadden ondergebracht geen moment los en tijdens de autorit naar huis moest die naast haar staan.
Thuis gingen we een bak halen voor het nieuwe huisdier. Tweede fout: ik liet Ona kiezen. Een echte beginnersfout. Ona koos het kitscherige schildpaddenparadijs ("Turtleland") met zwembadje, fakestrandje en twee palmbomen, 20€. Ik zat echter nog voor 100% in mijn schildpaddenroes. Ona en ik trokken opgetogen naar huis waar we onze nieuwe huisgenoot in zijn/haar nieuwe luxeflat zetten. De reactie was nogal aan de lauwe kant. Geen opgetogen gezwem, geen vrolijke groet vanop het strand. Het diertje ging achter één van de rivierstenen zitten die we op de bodem hadden gelegd. Het kwam zelfs niet eens ruiken aan de garnaaltjes die we bij wijze van welkomstgeschenk onder één van de palmbomen hadden klaargelegd. Vonden we een beetje ondankbaar. Ona ging weer met Poppemie rondrijden. Ik ging eens zoeken op internet wat schildpadden eigenlijk nodig hebben.
Twee minuten later was ik al van mijn naïeve wolkje gedonderd. Volgens verschillende websites:
-overleven waterschildpadden binnen niet zonder UV-lamp en filtersysteem voor het water,
-krijgen ze heel gemakkelijk longontsteking, en dan mag je het wel vergeten,
-stinken ze,
-kunnen ze allerlei vieze bacteriën en wormen op de mens overdragen,
-kunnen de volwassen exemplaren lelijk bijten.
Wat heeft mij in hemelsnaam bezield? Ik, die bovendien geen kooien kan zien, die nog steeds droevig word als ik denk aan de hamster die in mijn handen stierf van teveel stress (het spelen was nochtans goedbedoeld). Ik kan niet eens de schuld geven aan mijn kinderen. Voor Jef hoef ik het niet te doen, hij wordt even enthousiast van een rollende druif. En Ona lag nietsvermoedend te slapen toen ik besloot het reptiel bij ons te huisvesten.
Het ergste van al is, dat ik vreselijk bezorgd ben. Ik heb het dier opgesloten, nu ben ik er verantwoordelijk voor. Ik kan het niet in de rivier zetten. Als het doodgaat is het mijn schuld. Ik zit de hele dag in de bak te turen. Verda (Groene, zoals Ona hem/haar gedoopt heeft) eet niet en komt nooit uit het water. Ze zwemt een beetje maar niet erg veel. Ik heb een filtersysteem gehaald en twijfel over de uv-lamp. Gisteren ben ik op stap gegaan met een paar vriendinnen en heb de halve avond gepraat over de schildpad. Wij hadden die als kinderen ook, lachten ze, die gaan dood.
Vreselijk.
No hay comentarios:
Publicar un comentario