Een aftandse trein schokt ons naar Barcelona. Mijn schriftje moet eraan geloven. Ik probeer leesbaar te schrijven maar trek lange hanepoten over de nette bladzijden. Het hardnekkige, brute geschok doet me denken aan die keren dat Jef weer eens de rebel uithangt rond bedtijd en ik hem (ten einde raad) zo hard “wieg” dat alle weerstand onmogelijk wordt en hij de strijd ten lange leste opgeeft. Ik lig niet in een paar zachte armen. Mijn hoofd bonst tegen het raamkozijn en mijn rug slaat tegen de voorgevormde (anti-vormen!) rugleuning. Maar het effect is hetzelfde, ik leg mijn schriftje neer en laat me met gesloten ogen naar de hoofdstad schudden.
Welkom in een nieuwe werkweek.
No hay comentarios:
Publicar un comentario