Er was een tijd dat ik uit belangrijke vergaderingen wegliep, gevaarlijke manoeuvres uithaalde met de auto en geen middag at om Ona vijf, tien, vijftien minuten vroeger af te kunnen halen op de crèche. Als iets mij dan in de weg stond (een wrevelige baas, een te stipte trein die voor mijn neus wegreed,…) was het moeilijk om de tranen van frustratie binnen te houden. Of Ona het verschil merkte, valt te betwijfelen. Na acht uur crèche zit je waarschijnlijk niet meer naar de deur te kijken of mama nu al komt. Ze zat steevast vrolijk te spelen als ik buiten adem aankwam. Mijn eigen ongeduld en zenuwachtigheid gingen pas over toen ze me zelf vroeg of ze mocht blijven voor het vieruurtje. Ik was ondertussen hoogzwanger van Jef en ik was blij dat ik het rustiger aan kon doen.
Sinds de komst van onze onbedaarlijke hooligan is Ona de grote, degene die geduld en begrip moet hebben omdat ze ouder is, terwijl haar broer vanalles vergeven wordt vanwege zijn jonge leeftijd. Als ze het af en toe goed zat is en begint te drammen, wordt ze kordaat op de zetel gezet om uit te razen. Life has changed, sinds Jef. Gelukkig kan je een kleine broer ook rondcommanderen, omver duwen als niemand kijkt en zogezegd liefdevol platduwen en hem spartelend achterlaten in het drijfzand van onze ouwe zitzak.
Vorige maandag begon de kleuterschool hier. Op de eerste dag werd ons gevraagd de kinderen om half één af te halen. Ik had met het hoofd van mijn afdeling afgesproken dat ik vroeger zou vertrekken om op tijd aan de school te zijn, maar ik misrekende mij en kwam vijf minuutjes later aan. Vijf luttele minuutjes dacht ik. Toen ik de speelplaats opliep, zag ik dat alle ouders al druk stonden te praten met hun kinderen. Alleen mijn dochter stond nog bij de juf uit te kijken waar haar mama en/of papa bleven.
No hay comentarios:
Publicar un comentario